Een op de drie vrachtwagens op de weg is leeg, een opzienbarend cijfer met zowel grote financiële als milieukosten. Dus waarom blijkt het zo moeilijk op te lossen?
Het zou gemakkelijk zijn om aan te nemen dat de eindeloze stroom vrachtwagens die over de binnenste rijstrook van de Britse snelwegen rijdt, allemaal iets vervoert. Maar dat is verre van het geval. Ondanks alle inspanningen die bedrijven de laatste jaren hebben geleverd om de efficiëntie te verhogen en de koolstofuitstoot te verminderen, is volgens cijfers van het Department for Transport (DfT) één op de drie vrachtwagens op de Britse wegen nog steeds leeg.
Het positieve nieuws is dat er nu een gezamenlijke inspanning is om het probleem aan te pakken, waarbij iedereen, van transportgiganten tot innovatieve start-ups, zich inspant om deze lege kilometers terug te dringen. Het nadeel is dat veel van de problemen complex zijn. Er is ook een sterke weerstand tegen verandering, waarbij sommige fabrikanten merken dat zij, ondanks hun inspanningen om verbeteringen aan te brengen, vaak op supermarkten stuiten die niet bereid zijn het spel mee te spelen.
In de huidige situatie zijn supermarkten doorgaans efficiënter wanneer zij goederen uit hun magazijnen naar de winkels brengen. Dat komt omdat er in de meeste gevallen wel iets voor het grijpen ligt, of het nu gaat om gebruikte verpakkingen of lege rolcontainers. De veel grotere vraag - en dus kans op verbetering - is hoe het aantal lege vrachtwagens van fabrikanten die leveren aan DC's kan worden verminderd.
Voedselfabrikanten in het hele land proberen de uitstoot te verminderen en geld te besparen door voertuigen van de weg te halen - zowel door meer samen te werken met andere leveranciers als door detailhandelaars aan te moedigen om één vrachtwagen tijdens dezelfde rit goederen te laten afleveren bij verschillende supermarkten.
Het probleem van supermarkten met samenwerking tussen leveranciers om het aantal vrachtwagens op de weg te verminderen, is dat de primaire distributie die goederen van een fabriek naar een DC brengt, in veel gevallen een waardevolle inkomstenstroom is voor supermarkten. Zij fungeren als tussenpersoon tussen transportbedrijven en levensmiddelenfabrikanten, wat betekent dat als er minder ladingen nodig zijn, de inkomsten van de supermarkten daaronder lijden.
Als het gaat om het idee van één vrachtwagen die bij verschillende winkels levert, zijn de bezwaren meestal meer emotioneel. "Ze zijn erg territoriaal," zegt de bron. "Ik kan begrijpen waarom ze gevoelig zijn voor een vrachtwagen van Tesco die bij Waitrose aankomt. Maar dat gebeurt al. Ze weten het alleen niet."